Een groot, belangrijk, dichtbevolkt dorp, met veel verkeer. Ontelbaar veel winkels en eet- en drinkgelegenheden. Een haven die, zo was hem verteld, niet zouden hebben misstaan aan de kust van welke zee dan ook en waar het een komen en gaan was van Comballi (historische zeilschepen) die naar Como gingen, of Barcarozzi die vanuit het Alto Lago kwamen om goederen te lossen en daarna verder reisden naar de valleien achter het dorp. Er was van alles. Een rechtbank, waar je beter niet kon komen, en een ziekenhuis dat dienst deed voor de bewoners van de helft van het meer en de bergdorpen.
Luxe hotels, waarvan werd verteld dat Garibaldi in één ervan had overnacht, en ook herbergen voor het gewone volk. En dat was nog niet alles. Want te midden van al die bedrijvigheid bevond er zich boven op de berg ook nog een sanctuarium, dat was gewijd aan de Madonna die ten tijde van Carlo Codega tranen van bloed had gehuild. Dit sanctuarium trok grote drommen pelgrims, zelfs uit de Graubünden. Kortom, een levendige plek waar geld werd uitgegeven en waar de mensen niet alleen aan werken dachten.
​Misschien waren er ook wel een paar amateurtheaters?
​Een theater waar de rondreizende gezelschappen van half Lombardije langskwamen?
Hij vertelde ook dat er zeventien osterie waren, als het duidelijk was wat hij daarmee bedoelde?
Een bowlingcentrum.
Een voetbalveld.
Een zeilclub die was verbonden met die in Como. Kortom, leven.